گفتی: غزل بگو! چه بگویم؟ مجال کو؟

شیرین من، برای غزل شور و حال کو؟

پر می‌زند دلم به هوای غزل، ولی

گیرم هوای پر زدنم هست، بال کو؟

گیرم به فال نیک بگیرم بهار را

چشم و دلی برای تماشا و فال کو؟

تقویم چارفصل دلم را ورق زدم

آن برگ‌های سبزِ سرآغاز سال کو؟

رفتیم و پرسش دل ما بی‌جواب ماند

حال سؤال و حوصله‌‌ی قیل و قال کو؟

قیصرامین پور

با استکان قهوه عوض کن دوات را 
بنویس توی دفتر من چشم هات را

بر روزهای مرده تقویم خط بزن 
وا کن تمام پنجره های حیات را

خواننده ی کتیبه ی چشم و لبت منم 
پر رنگ کن بخاطر من این نکات را

ما را فقط به خاطر هم آفریده اند 
آن گونه که خواجه و شاخ نبات را

نام تو با نسیم نشابور می رود 
تا از غبار غم بتکاند هرات را

یک لحظه رو به معبد بودائیان بایست!
از نو بدل به بتکده کن سومنات را

حالا بایست! دور و برت را نگاه کن 
تسخیر کرده ای همه کائنات را

تا پلک می زنی، همه گمراه می شوند 
بر روی ما مبند کتاب نجات را ...

علیرضا بدیع

او استکان چایی خود را نخورد و رفت

بغض مرا به دست غزل ها سپرد و رفت

گفتم نرو ! بمان ! قسم ات می دهم ولی

تنها به روی حرف خودش پا فشرد و رفت

گفتم که صد شمار بمان تا ببینم ات

یک خنده کرد و تا عدد دَه شمرد و رفت

گفتم که بی تو هیچم و او گفت بی نه با!

در بیت اخرین غزلم دست برد و رفت

یعنی به قدر چای هم ارزش...؟نه بی خیال

او استکان چایی خود را نخورد و رفت

حسین زحمتکش

آسـمان وقـت قـرار من و تــو ابری بود

تـازه با رفتـن تـو وضـع هـوا بد تر شــد  

هرچه کردم نشوم ازتو جدا، بدتر شد

 از دل مـا نرود مهر و وفــا ، بدتر شد ...

مثـلا خواســتم این بــار موقـر باشــم 

و به جای تو، بگویم که شما ، بدتر شد

آسـمان وقـت قـرار من و تــو ابری بود 

تـازه با رفتـن تـو وضـع هـوا بد تر شــد

این متانت به دل سنگ تو تاثیر نکرد

بلکه برعکس ، فقط رابطـه ها بد تر شـد

چاره دارو و دوا نیست،که حال بد من

بی تو با خوردن دارو و دوا بد تر شد

روی فرش دل من جوهری از عشق تو ریخت

آمدم پاک کنم عشـق تـو را بدتـر شـد ...